Zaman

Karanlığında sabahsız gecenin
Işıksız yürür gibi...
Bilmeden sonun varacağı yeri
Ve Bihaber sonun varacağı yerden...

Boş duvarlara anlatırcasına
Konuşabileceğin kadar kalabalık
Anlayanın olmadığına bir yalnızlık,
Vakti boşuna harcarcasına...

Değişen tek şey takvimdeki sayılar
Geçiyor bir bir günler
Kimi zaman yavaş bir ızdırabın içinde
Kimi zaman da ölüme giden hızlı bir trende.

 Şüphe

Şüphe seni dost edindi mi,

Toprağa gömersin güvenini...

Ve artık sırtını dönersin;

Arkana bakmadan,

Her şeye ve herkese...

Sorgular her şeyi senin yerinden,

Çünkü güvensizliği tanıttı geçmişten;

Açığı kapanmayan yara misali,

Uzun ve sonu olmayan..

Bazen de bakar uzun uzun,

Tiyatro oyunu izler gibi;

Gülen yüzleri kostüm edinen,

Yeryüzünü cehenneme çeviren insanları...

En kötüsü de aşkıdır şüphenin,

Sadık ve kıskanç sevgili edasıyla,

Tek sahibi olmak ister kalbinin,

Yalnızlık köşkünün tam ortasında...

             

Güven

Güven ruh gibiydi;

Bir daha dönmezdi,

Terk ettiği bedene,

Shakespeare'in dediği gibi...

Kimisi uçurumun kenarında,

Kurtarıcı bir el olan ona,

Kaybederdi sevgilide,

Benliğini beslerken, gülen yüzüyle.

Kimisi kaybeder bağlarını

Ölümün zamansızlığında;

Ölenle ölmediğini o an anlar insan,

Kalanların anlamını toprakta bıraktığında.

Kimisinin tek derdi insandır,

Hayır! onların tutkuları ve çıkarlarıdır;

Ömrün sonunu bilip de

Bunu görmezden gelen tek canlıdır...