Dünya ve İnsan

Ey dünya!

Dur Artık, lütfen,

Olanları görmeden.

Bırak artık dönmeyi,

Olanlara karşı.

Ey midesi tok gözü aç insan!

Sen durur musun dünya dursa;

Görür mü gözlerin insanlığın eriyişini,

Hisseder mi kalbin kelimelerin yetmediği acıları,

Ve yetişir mi elin gönlü tok karnı aç olana...

Ey insan!

Bırakabilir misin yüksekliğinden kendini,

Diğerlerine baktığın yere?

Ve yıkabilir misin duvarlarını,

Başkasının hislerini paylaşasın diye?

Ama bilirim ki,

Ne ben değiştirebilirim düzeni,

Ne de sen dinlersin dediklerimi.

Sonuçta 'insanız'(?), değil mi?

Anne

Hiç batmayan güneşin altında,

Küçük bir 'yumru'sun.

Büyüyorsun sonsuz bir 'bağ'la,

Başlangıcı kalbinden,

Ve ruhundan kesilen.

Ve hiç bir şey bilmeden,

Küçücük bedeninle,

Bir çift kolda bulursun kendini.

Ve sarmalar seni ,

Onun bitmek bilmeyen sevgisi.

Bir 'koku' gelir cennetten burnuna,

Ayrı kaldığın her anda,

Hüzne boğar seni;

Yoktur eşi benzeri cihanda,

Anne kokusudur onun ismi.

Anneler Gününüz kutlu olsun.